Natuurlijk zijn er ook minder leuke dingen, bijvoorbeeld de muggen. Het zijn geen zoem-muggen, maar wel prik-muggen. Daarnaast heel veel mieren, niet van die lompe als in Nederland, maar hele kleine. Je kan niks aan eten laten liggen, want anders krioelt het echt van de beestjes. Het is hier al om ongeveer 19.00 uur donker, de schemering duurt heel kort.
De laatste dagen zijn we bezig met de stad en de omgeving verder te verkennen en daarnaast met heel wat regeldingen. We moeten echt stapels papieren uitdelen bij allerlei instanties. Voor de verblijfsvergunning kregen we een heel A-4tje vol met wat we allemaal moeten inleveren, daarnaast beide voor het werk langs het Ministerie van Volksgezondheid en ook voor het openen van een bankrekening hebben we een stapeltje papieren nodig. Ze houden hier erg van stempels en handtekeningen en er moet veel met de baas of directeur besproken worden. Alles gaat niet al te snel en wil je iets gedaan krijgen, dan moet je daar erg zelf je best voor doen. Bijna alle instanties sluiten om 14.00 uur ’s middags, dus daarna kan je eigenlijk nergens meer terecht.
Voor het in dienst komen van ons beide, wordt er ook een uitgebreid medisch onderzoek verricht. Marit heeft het inmiddels ondergaan, Joep zo snel mogelijk. We moeten heel wat mensen bij langs voor het onderzoek. Voor Marit nu wachten op de uitslag, Joep gaat vandaag langs het Ministerie van Volksgezondheid en kan daarna het onderzoek starten.
Ik (Marit) heb deze week ook een dag in het revalidatiecentrum meegekeken met de behandelingen en om al wat inzicht te krijgen in hoe het allemaal gaat. De ergotherapieruimtes zijn best prima. Wel tamelijk oude spullen enzo, maar we hebben hier met 3 ergotherapeuten meer ruimte in vergelijking met de mytylschool in Haren. De klassen in de mytylschool hier zijn ook erg ruim en zien er netjes uit. Er is ook aardig wat materiaal aanwezig. Qua hulpmiddelen en voorzieningen zijn de mogelijkheden wel beperkt. Looprekjes en rolstoelen etc. hebben veel kinderen wel, maar die zijn vaak wel erg verouderd, ze zouden in Nederland allang afgeschreven zijn.
Eigenlijk valt het me mee, in vergelijking met de voorstelling die ik me van te voren heb gemaakt. Kinderen zijn gewoon kinderen, net als in Nederland. Op het eerste gezicht zijn de kinderen ook behoorlijk vergelijkbaar met de kinderen die ik in Nederland zag. Maar de situatie is toch totaal anders, als je bijvoorbeeld leest dat een kind samen met zijn ouders en 5 broertjes en zusjes in een huisje woont met 1 slaapkamer. Best wat mensen hebben heel weinig geld. Je komt soms langs huizen, die helemaal afgetakeld zijn en vergelijkbaar qua grootte zijn met een Nederlands fietsenschuurtje.
Bij de ergotherapie is de laatste tijd veel gebeurd, er zijn foldertjes ontwikkeld voor de mensen, er komen binnenkort een aantal artikelen over de ergotherapie in de Surinaamse krant en er zijn verschillende projecten bezig. Verder worden de kinderen van de mytylschool door iemand naar het revalidatiecentrum gebracht, dat er aan vast zit. Op die manier hou je erg veel behandeltijd over in vergelijking dat je ze zelf moet halen en brengen van en naar hun klas.
Deze week ga ik nog eens meekijken.
Daarnaast natuurlijk ook nog bezig met de omgeving verder te verkennen. Afgelopen weekend zijn we met een bootje de Surinamerivier overgestoken. Deze rivier loopt door Paramaribo. Aan de overkant van de rivier is het erg rustig en heel groen. We hebben daar een stuk gefietst en zijn op een andere plek langs de rivier weer naar de overkant gevaren. Zie de foto’s hieronder voor onze fiets- + boottocht.
Het valt op dat er overal ontzettend veel personeel is, in winkels staan er vaak twee mensen achter de kassa, er loopt heel veel personeel in de winkel, en daarnaast ook nog eens bewakers. 60 % van de mensen blijkt hier voor de overheid te werken. Niet dat er allemaal werk voor hun is, maar aanwezig zijn of een handtekening als bewijs voor er geweest te zijn is soms al genoeg. Niet alles gebeurd even efficiënt.
We zijn ook wat rond aan het kijken naar een andere woning. Op zich zitten we hier prima, maar vinden vooral de keuken erg krap. En we missen iets van een tafel of bureautje ofzo, we hebben nu alleen lage tafeltjes. Maar we zitten nu wel heel dichtbij het ziekenhuis en revalidatiecentrum, en dat is wel erg ideaal, zodat we hooguit een beetje bezweet op ons werk aan komen en niet door en door bezweet. We zijn bij een ander huisje wezen kijken, via Jannette en Martijn, dat zag er erg netjes uit en ook de keuken erg mooi en er was een grote tuin om het huis, maar verder ook niet heel groot en het is een (klein) onderdeel van het grote huis waar de verhuurders zelf wonen. Maar we hoorden via via ook nog twee andere huizen, waar we mogelijk in kunnen, dus we gaan die ook nog even bij langs als dat niet te ver van het werk af is.
Deze maand blijven we in ieder geval hier wonen. De verhuurder/onderbuurvrouw is al dagen druk bezig met van houten planken tafeltjes en bankjes te maken en ze vervolgens te beschilderen. Er is zelfs een tafeltje voor ons bestemd. Daarnaast maakt ze zelf Surinaamse ijsjes die ze in de buurt verkoopt.
Veel mensen zijn hier erg behulpzaam. Een politie-agent die we tegen kwamen, hield een uitgebreid verhaal waarop we moesten letten en waar we voor op moesten passen. We kregen zijn kaartje en moesten hem vooral altijd bellen als er wat was. Toen een ketting eraf was, kwam er gelijk een man aan met gereedschap om te helpen. In de wachtkamer voor het medisch onderzoek vroegen oude vrouwtjes zich af of ik er wel goed zat. Iemand achter de balie had het gezegd, dus ik geloofde het wel, maar de vrouwtjes hielden voor de zekerheid toch even een zuster aan. De tegenoverbuurvrouw kwam met een tip om te zorgen dat onze deur open blijft staan. De ga zo maar door.
Maar goed, als ze hier de kans krijgen, zetten ze je hier ook af en proberen ze zo veel mogelijk geld aan je te verdienen. Sommige dingen zijn hier best goedkoop, zoals uiteten/drankjes, kleding en schoenen/slippers zijn echt heel goedkoop. Eten uit de winkeltjes verschilt niet heel veel met Nederland, maar het hangt vooral erg ervan af wat je koopt en ook waar je het koopt.
Onze Surinaamse telefoonnummer zijn:
Joep: 005978622749
Marit: 005978622750
Bellen lukt, smsjes erop ontvangen lukt soms wel, soms niet. Smsjes ervan versturen naar Nederland lukt naar sommige providers wel, maar naar veel ook niet.
We hebben natuurlijk ook nog Joeps mobiele nummer uit Nederland, maar die laten we als we weg zijn thuis liggen.
Liefs Marit en Joep
