Intussen is al een hele hoop ‘gewoon’ geworden, waar we in het begin van opkeken. Aan de andere kant staan we (bijna) elke dag nog voor verbazingen.
Bijvoorbeeld de typemachines. In kantoren van de overheid en ook van het ziekenhuis zien we regelmatig mensen op typemachines werken. En op veel plekken wordt alle administratie in schriftjes gedaan. Om iets te regelen is niet één schriftje nodig, maar vaak meerdere.
Ook blijft het bijzonder om te zien hoeveel mensen wel niet in één auto kunnen. Soms zie je wel acht mensen in een gewone personenauto zitten, waarbij de kinderen dan wat rondspringen in de auto. En toen we naar de film gingen, kwamen we zomaar de president tegen.
En nog steeds genieten we van de vogelgeluiden, het vers fruit uit de bomen op het erf, de papagaaien die dagelijks bij ons overvliegen, elke dag in zomerkleren en slippers aan, ook ’s avonds nog een heerlijke temperatuur, de enorme leguanen die regelmatig door de tuin rennen, relaxen in de hangmat. En daarnaast is het heerlijk om te gaan rijden buiten de stad en dan zo in een totaal andere wereld terecht komen.
En de stad, de chaos, de drukte, maar eigenlijk zo klein, overal waar je naartoe gaat kom je bijna wel weer een bekende tegen.
En inmiddels al zo gewend aan het baden (douchen) met koud water, het verkeer dat links rijdt (als we in het Nederlandse nieuws zien met verkeer dat rechts rijdt, is dat echt even heel verwarrend), het getoeter om allerlei verschillende redenen, de Chinese supermarkten, het betalen met SRD’s met dubbeltjes, kwartjes en guldens, waarbij het grootste briefje 100 SRD is (ca. 25 euro), nooit een jas aan en mee hoeven, de mini-mieren die je overal tegenkomt, en de andere beestjes die we in en om het huis tegen komen zoals reuzenkikkers, kamrawintjes (soort kleine hagedissen).
Surinaamse feestjes blijven ook bijzonder. Eten is er in grote overvloed, je bent nog niet binnen en er wordt al van alles voorgeschoteld, meestal is het zoveel, dat je het totaal niet op krijgt. Maar dat is helemaal niet erg. Want wanneer je weg gaat wordt van alles ingepakt om mee naar huis te nemen. Zo waren we laatst op een feestje van een collega van Joep. We dachten dat het voor haar zelf was, maar het bleek de verjaardag van haar dochter. Moeder had een paar dagen vrij genomen en de beide dochters waren een paar dagen niet naar school geweest. Maar dat was geen probleem, als de vader het maar even kwam melden op school. Op het feestje was het druk, er werd uitgebreid vuurwerk afgestoken, de dochters hadden mooie jurkjes aan, ze waren dagen bezig geweest met de voorbereiding. Andere gasten hadden pannen meegenomen om overgebleven eten mee te nemen. Wij kregen een hele bak vol om mee te nemen.
Langzaam begint ook het besef te komen dat er een keer een einde gaat komen aan de periode hier. Omdat het eigenlijk allemaal veel te snel gaat zo’n jaar, hebben we de periode wat langer gemaakt dan het geplande jaar. Nu zullen we waarschijnlijk begin november uit Suriname vertrekken, in november een reisje in Zuid-Amerika maken (waarschijnlijk Peru), en dan in december weer terugkeren naar Nederland.
Het is gek, om zo opeens overal weer uit te stappen en alles achter ons te laten. We kunnen inmiddels wat Sranan Tongo (Surinaams) verstaan, kennen het volkslied, kennen Surinaamse liedjes, kennen de stad, het land, hebben een heerlijk plekje om te wonen, en dan gaan we weg. En ook raar, omdat er voor ons beiden nog genoeg werk is.
Ook op het werk blijven er allerlei bijzondere momenten bestaan. Het is ongelofelijk wat mensen wel niet allemaal hebben meegemaakt. Je vraagt je af hoeveel mensen in Suriname een makkelijk/rustig leven hebben (gehad). De ene patiënt vertelt dat hij een inbreker doodschoot, toen die wilden binnendringen. Een Hindoestaanse patiënt vertelt dat hij bezig is met het zoeken van partners voor zijn kinderen, en dat het lastig is dat hij nu weinig geld heeft omdat hij dan geen bruidschat kan betalen. Een ander noemt dat hij waarschijnlijk ook al eerder een beroerte had gehad, maar toen is hij niet voor behandeling geweest, want toen zat hij in de gevangenis. Tijdens een behandeling wordt zo voor je neus een kindje met de borst gevoed. Soms nemen patiënten fruit, groente of ander eten mee, soms zoveel dat het voor ons veel te veel is. Daarnaast een kind die de computer op het werk zo mooi vind, hij is jaren oud, een ontzettend lomp beeldscherm, en voor ingewikkelde dingen echt veel te traag, maar het is een computer, en het jongetje vind hem zo mooi. Er zijn maar weinig kinderen die thuis een computer hebben. En een andere jongen verteld dat hij het weekend zijn moeder weer gaat zien, hij heeft haar maanden niet gezien, want zijn woont in het binnenland, en hij in de stad in een internaat. Hij verzamelt zijn schrijfwerkjes om het aan haar te laten zien en doet extra zijn best bij een les.
Komende periode zal ook snel voor bij gaan. Komende week komen Jelmer en Arien voor 13 dagen. In september komen Bartek en Linda 3 weken, waarvan ze een week naar Tobago gaan. En dan gaan wij ook naar Tobago.
En wie weet krijgen we nog meer bezoek.
Verder hier alles prima. De laatste weken is het weer echt warmer aan het worden, en is het nu om kwart over 10 ’s avonds nog wat zweten. We zijn gestart met 2 keer per week spinning, lekker actief bezig dus (gelukkig in de aico).
Hieronder nog wat foto's van de afgelopen weken:
Ria (ergotherapie-assistent) leert Marit bojo maken (typisch Surinaamse koek). Daarvoor moest er heel wat kokos en cassave geraspt worden. Met de bereiding komt Ria helpen (met krulspelden en al):
Hieronder een aantal foto's van Keti Koti (feest in verband met afschaffing van de slavernij), die dag is er overal feest en hebben heel wat mensen traditionele kleding aan:
Een paar weken geleden gingen we een dagje naar het Matapica-strand, samen met een fanatieke Surinaamse kite-surfer. Het waaide jammer genoeg de hele dag niet, dus van kite-surfen is het niet gekomen. Wel lekker gezwommen in de golven, gerelaxed in de hangmat, gevaren door de swamp en zagen ook nog een nestje met 80 schildpadjes uitkomen, die uit het zand kropen en richting zee gingen.
Liefs Marit en Joep
