Dagelijks leven

Nu ook eindelijk eens een verhaal over ons ‘normale’ dagelijkse, doordeweekse leven.

Voor Joep gaat 5:55 uur de wekker, voor Marit een uur of 7. Dan ‘baden’, brrrrr onder de koude douche, want die is vooral ’s ochtends koud, doordat de hydrofoor (watertank) de hele nacht niet door de zon is opgewarmd.
Om naar buiten te komen moeten we heel wat sloten open maken: 1 slot op de deur, daarna 2 sloten op het dievenijzer voor de deur en dan nog eens het slot van het tuinhek. Op het begin was het ‘hinderlijk’, maar nu weten we al niet beter.
Dan naar het werk. Joep met fiets of auto, Marit op de fiets. Op de fiets kan je zo de lange rij wachtende auto’s in de straat voorbij rijden. Beiden zijn we in 5 minuten op het werk: de straat uit fietsen, kruispunt over, Joep bocht naar links en Marit bocht naar rechts om op het werk te komen. Ideaal, want soms kan het ’s ochtends vroeg al zweten zijn. Dan dus werken, daarover hieronder meer.
Beiden gemiddeld rond een uur of 4 klaar van het werk. We halen water en soft (prikdranken) naar buiten om ons vocht aan te vullen. Dan vaak hangmatje in de tuin aan de fruitbomen hangen om even te relaxen. Vogeltjes in leuke kleuren komen langs vliegen en tetteren. En soms mooie vlinders, ook vandaag een hele grote mooie. Jammer alleen van het lawaai van de auto’s.



Het avondeten: koken en toch ook regelmatig wat halen. Voor halen gaan we vaak naar de rotishop of Warung (Javaan). Voor zo’n maaltijd betaal je per persoon vaak nog geen 2,50 euro omgerekend. Of dus zelf koken. Dan eerst boodschappen doen. Als we 2 minuten naar rechts lopen hebben we een Chinees, en 2 minuten naar links twee andere Chinezen. Een Chinees betekent hier niet om eten af te halen, maar het zijn Chinese supermarkten. Behoorlijk vergelijkbaar met een campingwinkel. De Chinees aan de rechterkant is favoriet. Je pakt wat spulletjes uit de winkel en legt het op de toonbank en worden we geholpen door moeder, vader of dochter. Wanneer we cornflakes kopen wordt je er aan herinnerd dat je misschien ook melk nodig hebt, wanneer we geen brood kopen, wordt gezegd ‘geen brood nodig?’ en wanneer we gister om appels vroegen en die op waren, wordt de volgende dag gezegd dat er weer appels zijn. Altijd handig, meedenkende mensen in de winkel. Veel mensen gaan naar de Chinees voor 1 of 2 boodschappen. Mensen kopen één chigaret of één pakje met 3 kleine crackertjes. En alles zit in zakjes, vaak zelf verpakt: eieren, melk (!), blom, zout, suiker en ook boterhamzakjes koop je in een zakje.



Het handige van ‘onze’ Chinees is dat er ook aardig wat groente is, dat hebben lang niet alle Chinezen. Hier eten we heel wat andere groenten als in Nederland: vaak kouseband, oker, tajerplad, amsoi. Altijd als we vroegen hoe we de groentes moesten klaar maken, werd er gezegd: bakken met ui en knoflook, dat doen we daarom maar regelmatig. Verder vaak massala, ketjap sambal, pindasambal, blok (zo noemen ze hier maggiblokjes, die hier heel veel gebruikt worden). En regelmatig kip, dat wordt hier heel veel gegeten, dat kan je kopen bij de Chinees, voor ander vlees moet je meestal naar de slager. We eten allerlei Surinaamse kruiden en groenten dus, maar of het wanneer we zelf koken echt Surinaams wordt, is de vraag.

Kouseband
Oker

Als we thuis zijn kijken we ’s avonds op tv meestal het NOS-journaal en/of RTL 4 nieuws. Er is één Surinaams programma wat we regelmatig kijken, het 10-minuten jeugdjournaal. Qua kwaliteit heel wat beter dan het Surinaamse volwassen journaal, dat komt zo’n beetje overeen met de regionale Nederlandse zenders. Je ziet constant de bovenkant van het hoofd van de Surinaamse nieuwslezers omdat ze op papier aan het lezen zijn. Verder kijken we weinig tv, er is ook niet veel interessants op, veel reclame, lotto-trekkingen, uitzendingen van ministerie’s, muziek. Wel af en toe leuke, nieuwe films. Regelmatig films die in Nederland nog niet eens in de bios zijn.
’s Avonds ook regelmatig naar het zwembad Parima. Een 50 meterbad waar je altijd genoeg ruimte hebt om te zwemmen.
Voor het slapen weer baden en daarna weer in het net (klamboe) kruipen, windwaaier aan, beetje Surinaams oefenen en dan slapen.

Werk Joep
Het werk als arts-assistent neurologie bestaat natuurlijk voor een groot deel uit artsenwerk. Dat betekent ’s ochtends visite lopen. We beginnen dan op de SEH want daar liggen vaak nog wat mensen door plaatsgebrek op de afdeling. Deze week waarin ik dienst heb kan ik dan meteen de patiënten van de nacht aan de neuroloog presenteren. Vervolgens gaan we verder naar de afdeling neurologie de 4e verdieping, want vandaag hadden we niemand op de IC of kinderafdeling liggen.

Op de afdeling hebben we ongeveer 35 bedden voor de neurologie, waar ik dan elke dag de visite loop. Soms met en soms zonder neuroloog. Daarnaast hebben we ook nog mensen op de 5e etage, dat is de klasse-afdeling waar van alle specialisten patiënten liggen. Daar moeten we natuurlijk ook langs lopen. Daarna soms nog wat consulten van andere etages van andere specialisten. Vervolgens vaak nog naar de poli-kliniek waar het ook altijd druk is. Wat wil je met slechts 2 neurologen en ik als arts-assistent in het academisch ziekenhuis en verder alleen nog 2 andere ziekenhuzien met elk 1 neuroloog.

Sinds deze maand is Mark, de andere arts-assistent neurologie, er niet meer want hij is in opleiding gegaan, heel mooi voor hem dus. Maar dat betekend nu wel dat hij stages in andere ziekenhuizen gaat doen, dus nu is het weer drukker voor mij.

Naast dit werk ben ik ook altijd bezig met allerlei andere regeldingen voor de afdeling, zoals het programmeren en bijhouden van een database waarin onze neurologiepatiënten bijgehouden worden.

Verder heb ik dankzij een bezoek van de directeur aan onze afdeling nu zelfs een airco op de artsenkamer. Ik ben al langer aan het zeuren om sorteerbakjes om de aanvragen in te ordenen dan dat ik zeur om een airco… maar wie het grote niet eert is het kleine niet weard, zullen we maar zeggen.

Toen ik hier begon als arts-assistent had ik nog geen telefoon op de artsenkamer. Vervolgens kreeg ik na maanden een telefoon, maar was er geen werkende aansluiting. Na veel bellen kreeg ik een telefoon met aansluiting maar geen ring van de telefoon (maar wel naar buiten bellen, lekker rustig dus). Nu uiteindelijk heb ik een telefoon met aansluiting en ring. Hier ben niet alleen ik blij mee, maar ook de zusters die een stuk minder hoeven te lopen.

Deze week heb ik weer een week voorwacht. Dat betekent dat ik een week lang 24 uur per dag door de SEH gebeld kan worden. Vooral in het weekend is de SEH (spoed eisende hulp) extreem druk omdat het de enige SEH in het land is en daarbij de enige plek waar 24-7 spoed eisende hulp verleend wordt. De eerste opvang van patiënten gebeurt door poort-artsen, waarmee ik voor de neurologische patiënten het onderzoek en beleid (behandeling) afspreek onder supervisie van de neuroloog die achterwacht heeft.

Op de SEH komen de meeste mensen wel omdat ze een behandeling nodig denken te hebben van het ziekenhuis, toch zijn er allerlei redenen dat sommige mensen eerder vertrekken. Soms denken ze toch meer baat te hebben bij een wassie of als wij geen overtuigende behandelopties hebben die mogelijk wel in het binnenland te vinden zijn. Ook komt het voor dat een patiënt vraagt om even naar de chinees te gaan om eten te halen. Terwijl in principe het ziekenhuis het eten voor de patiënten verzorgen, maar niet altijd gebeurt dat blijkbaar even zorgvuldig. Of het lekker is? Heb ik gelukkig niet hoeven te ondervinden.

Dit weekend hadden we 15 patiënten voor de neurologie opgenomen waarvan er maandag helaas nog 10 op de SEH waren. Soms moeten patiënten een tijdje op een stoel zitten, omdat alle bedden op de SEH vol zitten.
Net als de straten is de SEH dus ook overstroomd, met mensen dan. Al kwamen de borrels en stank wel uit de gootstenen, omdat het niet goed wegliep. Hoofdpijn noemen ze dat hier…

Werk Marit
Vandaag niet naar het werk geweest. Want het regende te hard en alles was ondergelopen. Zelfs onze straat. En ook begon het water onder de voordeur door te lopen. Voor de deur stond op een gegeven moment zo'n 10 cm water en bij elke auto die er langs kwam, kwam er weer een golf bij. Eigenlijk wou ik naar mijn werk gaan, maar het water werd steeds erger. En moest af en toe alle handdoeken die voor de deur lagen uitwringen om te voorkomen dat het een hele waterbende werd. En ook nog de constructie van planken en stenen om het water tegen te houden in de gaten houden. Dat hier het huis onderloopt was nog nooit eerder gebeurd. En ook het revalidatiecentrum bleek nat te zijn. Die was ook nog nooit onder gelopen, hoewel de straat altijd enorm onderloopt en nu onbegaanbaar was geworden. Na bellen met collega's, bleek dat niemand naar het werk ging, hoop dat alle patiënten ook echt niet zijn gekomen.

De barricade voor de deur.

De straat/sloot voor ons huis.


Op het eind van de dag wilde ik nog even gaan kijken op het werk, toen er iets water was weggetrokken. Tot op het werk ben ik niet gekomen, het werd steeds dieper. En er stonden in de straat een aantal auto's die niet meer reden, die waren niet berekend op zoveel water.

Okee, nu echt over het werk.
Werk nog steeds super. Hartstikke fijn samenwerken met Marinthe en Marieke. En daarnaast natuurlijk Ria, ergotherapie-assistent en ‘echte’ Surinamer: Surinaamse manier van praten, babbelen aan de telefoon, kent iedereen in het ziekenhuis, zelf gemaakt eten meenemen, druk zijn met werk en andere dingen dan werk. Maar wel erg leuk, want ze maakt onze afdeling wel heel wat Surinaamser, want Marinthe is omdat ze een aantal jaren in Nederland heeft gewoond, ook wel heel wat vernederlandst.
Daarnaast hebben we sinds een week of 5 een Belgische stagiaire. Merk nu wel dat ik blij ben dat ik geen student meer ben. Ik ben natuurlijk ook nog maar relatief kort aan het werk en weet en kan natuurlijk lang niet alles. Maar merk nu wel meer dat het werken nu toch echt al weer zo'n stuk makkelijker gaat dan als je echt net begint.
Vanaf deze week start ook weer een afstudeerproject bij ons. Dus het blijft maar doorlopen. Qua aantal cliënten nu ook weer behoorlijk druk. De maanden december en januari waren rustiger, mensen zijn druk met allerlei feestjes, maar nu is het weer echt even zoeken wanneer we nieuwe cliënten in moeten plannen.

Oefenen met het uitvoeren van dagelijkse activiteiten na een neurologische aandoening.


Marleen de logopedist is na een aantal jaar in Suriname weer vertrokken naar Nederland. Nu is er geen logopedist meer bij het revalidatiecentrum en ziekenhuis. Jammer dat ze weg is gegaan, want zowel op en buiten het werk hebben we veel gezellige dingen gedaan: dagelijks kwam ze pauze met ons houden, bijna wekelijks op de vrijdag een lekker broodje eten met Marleen en Marieke, filmpje kijken, eten, kerst en oud en nieuw vieren. In de laatste week zijn we met een groep gaan varen naar Braamspunt (strand en visserdorp) en hebben onderweg dolfijnen gekeken.

Marinthe, Marit, Marleen


Naast de groepsles schrijven op muziek hebben we nu ook een tweede groepsles voor de kinderen van de mytylschool gestart. Sensomotoriek-les voor een groepje kleuters. Dat deden we ook op de mytylschool in Haren, had daar dus wat ideeën van. Schrijven op muziek is nog steeds leuk, maar wel pittig een klas van 10 kinderen met allemaal verschillend niveau. Maar ze gaan wel vooruit dus dat is mooi. De stagiaire is nu ook bezig met het Schrijven op muziek. Erg leuk om te lezen wat ze op haar site erover schreef:

Vandaag (donderdag) heb ik een soort “schrijfdans” zoals in België met de kinderen mogen mee begeleiden! Geweldig, we leerden het cijfer 5! En ja hoor, op het einde konden de meeste kinderen de 5 schrijven! Eerst werden er een aantal voorbereidende oefeningen gedaan zoals, puntjes zetten op een blad, de vingers los maken, de bank opruimen,.. Héél tof, de kinderen zijn razend enthousiast en genieten hier echt van. Het verschil in niveau was zeer duidelijk! Sommige konden vrij zelfstandig werken, anderen hadden héél véél begeleiding nodig! Er worden een aantal aspecten geobserveerd. Deze proberen we na de sessie kort in kaart te brengen via een standaard observatieformulier. We spraken af dat ik vanaf de 7 de lessen zou overnemen! Jeeej!

Sensomotoriek: 'Maak nu een buiging'

'Bij de hand, bij de hand, pak je vriendjes bij de hand'

Een aantal weken geleden heb ik een kinderrolstoel uit Nederland naar Suriname laten komen. Frank Jungbauer (was een collega van Joep bij de dermatologie) heeft de rolstoel meegenomen toen hij met zijn gezin naar Suriname op vakantie kwam. De rolstoel is gedoneerd door een rolstoelbedrijf waar ik eens was geweest voor een passing.

Verder zijn er ook nog bezig met de afdeling wat aan het upgraden. Een tafel hebben we inmiddels van plakplastic voorzien en we hebben gordijntjes gekregen voor de ramen tegen de zon. Helaas zijn deze qua maat en kleur niet geweldig en was er na een week alweer een gordijn naar beneden gevallen. We zijn nog wel steeds bezig om een afgescheiden gedeelte te regelen, zodat we rustiger kunnen werken, want nu werken we soms met zijn drieën in een ruimte. Bovendien staan alle deuren en ramen open om het wat te laten doorwaaien, dat leidt wel af. Dus zou mooi zijn als we een afgescheiden ruimte krijgen.

Het Nederlands Tijdschrift voor Ergotherapie heeft me gevraagd om een artikel te schrijven over de ergotherapie in Suriname. Over iets mee dan een maandje komt het stuk in het tijdschrift te staan. En toen hoorde ik ook dat het artikel dat ik naar aanleiding van mijn afstudeerproject heb geschreven in het eerst volgende tijdschrift wordt geplaatst. Had er lange tijd niks van gehoord. Door verandering van de redactie en uitgeverij duurde het allemaal lang. Nu bleek dat het geplaatst was.

Dit weekend hebben we meegedaan aan de wandelloop van het Academisch Ziekenhuis. In Suriname wordt heel vaak een wandelloop georganiseerd, elke gelegenheid die je kunt bedenken is een wandelloop. Wij moeten natuurlijk minstens een keer in Suriname mee hebben gedaan aan een wandelloop. De wandelloop van het ziekenhuis was een goede gelegenheid! Gelukkig hield het net op met regenen toen het lopen begon.



Nog een paar foto’s van dagtripjes in het weekend van de afgelopen weken:

Rijden, wandelen en relaxen in de savanne bij Wit Santi:




Oude suikerfabriek en -plantage Mariënburg in Commewijne:


Vlinderkwekerij bij Leleydorp. Ze kweken er vlinders voor Europese (waaronder Artis en Emmen) en Amerikaanse dierentuinen. En ze kweekten ook wat andere dieren zoals schilpadden, slangen etc.




Een dagje naar Zanderij 1, een mooi plekje vlakbij het vliegveld. Wandelen in het bos en relaxen in de hangmat bij de kreek.




Het weekend was Renoe en haar man bij ons langs gekomen. Renoe was voor vakantie in Suriname en is een vriendin van de basisschool van Marit. In Suriname zagen we elkaar weer, na een jaar of 10!

Over een maandje weer bezoek, Piet en Tinke zijn er dan voor 3 weken! Nu al weer zin in!

Heel veel liefs,
Marit en Joep