Beestjes

We hebben al behoorlijk wat huisdieren: hagendissen, gekko’s, muggen, mieren en een grote pad welke in de sloot achter het huis woont. ’s Nachts doen de 4 honden van beneden mee aan het blaffen met alle andere honden uit de buurt.
We hadden een paar dagen geleden een vleermuis door de woonkamer fladderen. Eerst geprobeerd met een zeef te vangen maar dat was geen succes. Een CD bak werkte beter. De onderburen dachten dat het een vlinder was, maar gezien zijn hanggedrag leek het toch wel erg een vleermuis. Het is ons bekend dat vleermuizen Rabiës kunnen hebben. Maar als je hem in je huis laat is de kans helemaal groot dat ze tegen je aanvliegen. Het is gelukt om hem zonder verwondingen buitenshuis te krijgen. De gekko’s zijn zeer welkom aangezien ze het muggenaantal proberen onder controle te krijgen. Marit wil ze liever niet tijdens het eten boven het bord hebben hangen (aan het plafond van het balkon).
Gisteren zijn we bij de onderburen op verjaardagsvisite geweest, waar dan veel mensen op af komen en niet alleen omdat er dan goed gekookt wordt(?). We zaten nog niet of kregen al een vol bord met eten.
Het begint al aardig te wennen hier in Paramaribo, dat we een halve dag bezig zijn met het krijgen van één werkend en één niet werkend bankpasje vinden we allang niet meer vreemd.
Inmiddels word ik, Joep, ook medisch gekeurd voor mijn aanstelling dankzij de medisch directeur nog versneld ook. Ook heb ik kennis gemaakt met één van de twee neurologen. Waarschijnlijk kan ik 1-7 beginnen.

Alweer meer dan een week in Suriname

Inmiddels dus alweer meer dan een week hier. We raken al steeds meer gewend hier. Het fietsen gaat inmiddels al een stuk beter, we hoeven niet meer bij elke bocht naar rechts van de fiets af te stappen, maar voegen ons tussen de auto’s en nemen ook maar voorrang zodra dat kan. Dat het warm is vergeten we soms, je merkt het pas weer als we uit een airco ruimte komen. We weten inmiddels dat ‘baden’ douchen is en pannen noemen ze hier ‘potten’. Daarnaast moet je niet je tas op de grond zetten, want dan word je arm en overal binnen natuurlijk je schoenen uit. Zo komen we elke dag weer nieuwe dingen tegen.
Natuurlijk zijn er ook minder leuke dingen, bijvoorbeeld de muggen. Het zijn geen zoem-muggen, maar wel prik-muggen. Daarnaast heel veel mieren, niet van die lompe als in Nederland, maar hele kleine. Je kan niks aan eten laten liggen, want anders krioelt het echt van de beestjes. Het is hier al om ongeveer 19.00 uur donker, de schemering duurt heel kort.

De laatste dagen zijn we bezig met de stad en de omgeving verder te verkennen en daarnaast met heel wat regeldingen. We moeten echt stapels papieren uitdelen bij allerlei instanties. Voor de verblijfsvergunning kregen we een heel A-4tje vol met wat we allemaal moeten inleveren, daarnaast beide voor het werk langs het Ministerie van Volksgezondheid en ook voor het openen van een bankrekening hebben we een stapeltje papieren nodig. Ze houden hier erg van stempels en handtekeningen en er moet veel met de baas of directeur besproken worden. Alles gaat niet al te snel en wil je iets gedaan krijgen, dan moet je daar erg zelf je best voor doen. Bijna alle instanties sluiten om 14.00 uur ’s middags, dus daarna kan je eigenlijk nergens meer terecht.
Voor het in dienst komen van ons beide, wordt er ook een uitgebreid medisch onderzoek verricht. Marit heeft het inmiddels ondergaan, Joep zo snel mogelijk. We moeten heel wat mensen bij langs voor het onderzoek. Voor Marit nu wachten op de uitslag, Joep gaat vandaag langs het Ministerie van Volksgezondheid en kan daarna het onderzoek starten.

Ik (Marit) heb deze week ook een dag in het revalidatiecentrum meegekeken met de behandelingen en om al wat inzicht te krijgen in hoe het allemaal gaat. De ergotherapieruimtes zijn best prima. Wel tamelijk oude spullen enzo, maar we hebben hier met 3 ergotherapeuten meer ruimte in vergelijking met de mytylschool in Haren. De klassen in de mytylschool hier zijn ook erg ruim en zien er netjes uit. Er is ook aardig wat materiaal aanwezig. Qua hulpmiddelen en voorzieningen zijn de mogelijkheden wel beperkt. Looprekjes en rolstoelen etc. hebben veel kinderen wel, maar die zijn vaak wel erg verouderd, ze zouden in Nederland allang afgeschreven zijn.
Eigenlijk valt het me mee, in vergelijking met de voorstelling die ik me van te voren heb gemaakt. Kinderen zijn gewoon kinderen, net als in Nederland. Op het eerste gezicht zijn de kinderen ook behoorlijk vergelijkbaar met de kinderen die ik in Nederland zag. Maar de situatie is toch totaal anders, als je bijvoorbeeld leest dat een kind samen met zijn ouders en 5 broertjes en zusjes in een huisje woont met 1 slaapkamer. Best wat mensen hebben heel weinig geld. Je komt soms langs huizen, die helemaal afgetakeld zijn en vergelijkbaar qua grootte zijn met een Nederlands fietsenschuurtje.
Bij de ergotherapie is de laatste tijd veel gebeurd, er zijn foldertjes ontwikkeld voor de mensen, er komen binnenkort een aantal artikelen over de ergotherapie in de Surinaamse krant en er zijn verschillende projecten bezig. Verder worden de kinderen van de mytylschool door iemand naar het revalidatiecentrum gebracht, dat er aan vast zit. Op die manier hou je erg veel behandeltijd over in vergelijking dat je ze zelf moet halen en brengen van en naar hun klas.
Deze week ga ik nog eens meekijken.

Daarnaast natuurlijk ook nog bezig met de omgeving verder te verkennen. Afgelopen weekend zijn we met een bootje de Surinamerivier overgestoken. Deze rivier loopt door Paramaribo. Aan de overkant van de rivier is het erg rustig en heel groen. We hebben daar een stuk gefietst en zijn op een andere plek langs de rivier weer naar de overkant gevaren. Zie de foto’s hieronder voor onze fiets- + boottocht.









Het valt op dat er overal ontzettend veel personeel is, in winkels staan er vaak twee mensen achter de kassa, er loopt heel veel personeel in de winkel, en daarnaast ook nog eens bewakers. 60 % van de mensen blijkt hier voor de overheid te werken. Niet dat er allemaal werk voor hun is, maar aanwezig zijn of een handtekening als bewijs voor er geweest te zijn is soms al genoeg. Niet alles gebeurd even efficiënt.
We zijn ook wat rond aan het kijken naar een andere woning. Op zich zitten we hier prima, maar vinden vooral de keuken erg krap. En we missen iets van een tafel of bureautje ofzo, we hebben nu alleen lage tafeltjes. Maar we zitten nu wel heel dichtbij het ziekenhuis en revalidatiecentrum, en dat is wel erg ideaal, zodat we hooguit een beetje bezweet op ons werk aan komen en niet door en door bezweet. We zijn bij een ander huisje wezen kijken, via Jannette en Martijn, dat zag er erg netjes uit en ook de keuken erg mooi en er was een grote tuin om het huis, maar verder ook niet heel groot en het is een (klein) onderdeel van het grote huis waar de verhuurders zelf wonen. Maar we hoorden via via ook nog twee andere huizen, waar we mogelijk in kunnen, dus we gaan die ook nog even bij langs als dat niet te ver van het werk af is.
Deze maand blijven we in ieder geval hier wonen. De verhuurder/onderbuurvrouw is al dagen druk bezig met van houten planken tafeltjes en bankjes te maken en ze vervolgens te beschilderen. Er is zelfs een tafeltje voor ons bestemd. Daarnaast maakt ze zelf Surinaamse ijsjes die ze in de buurt verkoopt.

Veel mensen zijn hier erg behulpzaam. Een politie-agent die we tegen kwamen, hield een uitgebreid verhaal waarop we moesten letten en waar we voor op moesten passen. We kregen zijn kaartje en moesten hem vooral altijd bellen als er wat was. Toen een ketting eraf was, kwam er gelijk een man aan met gereedschap om te helpen. In de wachtkamer voor het medisch onderzoek vroegen oude vrouwtjes zich af of ik er wel goed zat. Iemand achter de balie had het gezegd, dus ik geloofde het wel, maar de vrouwtjes hielden voor de zekerheid toch even een zuster aan. De tegenoverbuurvrouw kwam met een tip om te zorgen dat onze deur open blijft staan. De ga zo maar door.
Maar goed, als ze hier de kans krijgen, zetten ze je hier ook af en proberen ze zo veel mogelijk geld aan je te verdienen. Sommige dingen zijn hier best goedkoop, zoals uiteten/drankjes, kleding en schoenen/slippers zijn echt heel goedkoop. Eten uit de winkeltjes verschilt niet heel veel met Nederland, maar het hangt vooral erg ervan af wat je koopt en ook waar je het koopt.

Onze Surinaamse telefoonnummer zijn:
Joep: 005978622749
Marit: 005978622750
Bellen lukt, smsjes erop ontvangen lukt soms wel, soms niet. Smsjes ervan versturen naar Nederland lukt naar sommige providers wel, maar naar veel ook niet.
We hebben natuurlijk ook nog Joeps mobiele nummer uit Nederland, maar die laten we als we weg zijn thuis liggen.

Liefs Marit en Joep

Fietsen, paspoort gestempeld, ons huisje

Al weer 3 nachtjes hier in Paramaribo. Het lijkt nog steeds vooral of we hier op vakantie zijn, ook al zijn we de afgelopen dagen wel druk bezig geweest om ons bestaan hier een beetje op te bouwen. Simkaartjes kopen, klamboe kopen en ophangen, fietsen kopen etc.

Fietsen
Vandaag dus de fietsen gekocht. Eerst langs drie fietsenwinkels. Veel winkels verkopen chinese fietsen, we hebben begrepen dat die erg snel uit elkaar vielen en bovendien zijn ze meer voor het chineze formaat mensen gemaakt. Naast de Chineze fietsen zijn er Nederlandse fietsen. Dat zijn hier de goede fietsen. Dus wij gingen voor een Nederlandse fiets. Wij hadden bij een van de winkels fietsen uitgezocht. We hadden geld bij ons voor één fiets, dus we kochten alvast één fiets, en Joep ging dan op de fiets naar de pinautomaat en kwam dan terug voor de tweede fiets. Pinnen is nog best lastig, bij veel banken lukt het niet, en je kan maar erg weinig per dag pinnen. Binnen 2 tellen op weg naar de pin-automaat kwam Joep al weer terug, ketting eraf. Deze werd er weer op gezet en Joep ging op de volgende fiets opnieuw naar pinautomaat. Deze keer was hij binnen 3 tellen terug. Het hele achterwiel zat los en kon er niet meer op fietsen. We hadden niet echt meer vertrouwen in deze fietsen. We konden gelukkig het geld terugkrijgen en gingen naar de andere winkel, waar de fietsen er iets degelijker uit zagen, voor nog geen 100 SRD (ongeveer 25 euro) meer. Inmiddels hebben we dus allebei een fiets, waar we al de hele stad mee doorgefietst zijn, en ze zitten nog helemaal inelkaar. Dus we zijn blij dat we deze hebben gekozen. Het fietsen door de stad is nog wel een beetje oefenen. Ten eerste het links fietsen. Dat is toch best moeilijk, zeker als je sowiezo al niet goed bent in rechts en links (Marit). Er wordt hier wel gefietst, maar niet echt veel. Heel heel soms kom je een klein stukje fietspad tegen. Naast elkaar fietsen is er niet bij. Je moet goed je best doen om helemaal links te fietsen, en dan nog wordt er constant getoeterd. Het verkeer gaat in het geheel heel anders, veel getoeter, als je de weg op wil drukken ze zich er gewoon door, snelheidsborden heb ik nog nauwelijks gezien. In een busje en taxi zijn we al aardig aan deze verkeersmanieren gewend, nu op de fiets nog wat handiger worden. Vooral de bochten naar rechts zijn moeilijk, dan moet je je tussen de auto’s wringen, die niet zo geduldig zijn met fietsers, en dan dus de buitenbocht in plaats van de binnenbocht.
De weg vinden gaat al iets beter, maar is nog best lastig. De stad is erg uitgestrekt. Er is eigenlijk geen hoogbouw en zowat elk huis heeft een eigen erf. Overal vindt je winkeltjes.

Veel wegen zijn hier onverhard, soms met enorme kuilen (vol met water), veel zigzaggen dus met de fiets en ook de auto's.

Paspoort gestempeld
Vandaag ook naar de Vreemdelingenpolitiegeweest. Daar moet iedereen heen als je langer dan 30 dagen in Suriname wilt blijven. Dat was nog wel een klein beetje spannend, aangezien ze bij het aanvragen van het visum in Nederland erg moeilijk deden. Daar zeiden ze dat de regels aan het veranderen waren en dat de nieuwe regels nog niet bekend waren. Ze zeiden in Nederland dat we 2 dingen konden doen: 1. Gaan, maar dan voor maximaal 2 maanden, of 2. Niet gaan en wachten op de nieuwe regels (maar onbekend hoe lang).
Vandaag bij de Vreemdelingenpolitie was er geen enkel probleem, binnen 5 minuten hadden we de stempels in ons paspoort, dus nu kunnen we in ieder geval alweer 6 maanden blijven. Wel raar, want sommige mensen die ook een visum aanvroegen in Amsterdam hadden hun reis ervoor veranderd en gingen 2 maanden in plaats van 3.

Ons huisje
We wonen in een houten huisje (muur, plafond, grond alles van hout). Veel huizen hier zijn van hout. Voor we binnen zijn moeten we 4 sloten open maken, voor de slaapkamer nog een slot extra. De ramen bestaan uit allemaal lossen stukjes, soort hele brede luxaflex die je open en dicht kan draaien. We hebben een woonkamertje, slaapkamer is vrij ruim en een keukentje. Vandaag gaan we er voor het eerst in koken. Er zitten genoeg winkeltjes in de buurt, maar het is nog even zoeken waar we alles moeten halen. Je vind in de verschillende winkels wel van alles, meestal van alles door elkaar. Zo kwamen we in een boekwinkel zelfs een boek tegen van een oud-docent van bewegingswetenschappen en zijn we de kaart die Joep’s vader heeft gedrukt in de winkel tegen gekomen.
Wij wonen boven, onderons woont vrouw Maike met haar dochter en vier hondjes. De moeder komt oorspronkelijk uit Suriname, maar heeft 30 jaar in Nederland gewoond. Ze wonen nu bijna een jaar weer in Suriname. Eergisteravond een paar uur bij haar op de koffie geweest, ze houdt wel van wat mensen om haar heen.

En verder…
Afgelopen zondag zijn we naar het zwembad geweest, samen met Marieke (mijn collega-ergotherapeut), haar man en een logopediste die ook in het ziekenhuis werkt en ook uit Nederland komt. Zij hebben ons gelijk wat wegwijs gemaakt in de stad. Gisteravond zijn we voetbal gaan kijken. Vrienden van Marieke hadden een leeg pand was verbouwd tot kroegje en helemaal oranje geschilderd. We liepen eerst het gebouw daarnaast naar binnen, want daar kwam ook veel gejoel vandaan. Daar werd ook voetbal gekeken, maar waren tegelijk ook de opnames voor de Surinaamse televisie. Erg grappig, dat je daar zo naar binnen loopt. Op sommige plekken kom je veel Nederlanders tegen, maar over het algemeen minder dan we hadden verwacht.
Qua weer maken we hier van alles mee. Op dit moment is het regentijd. Elke dag zijn er wel buien, maar we hebben begrepen dat het andere jaren vaak veel meer regent. Zoveel dat de straten echt helemaal onder water staan. Als de zon schijnt is het gelijk een stuk warmer en is het echt een beetje naar schaduw zoeken. Als het bewolkt is dan is het prima uit te houden.

Jullie horen wel weer van ons!

Liefs Marit en Joep

We zijn er!

Na 9 uurtjes vliegen en daarna een uurtje met een busje zijn we er. Toen we uit het vliegtuig kwamen leek het net of we een plantenkas instapte.
Het onderbuurmeisje heeft ons gisteravond even de winkel in de buurt laten zien. Daarna vrij snel gaan slapen, ongeveer half 4 's nachts Nederlandse tijd, maar hier is het een aantal uur vroeger. Vanochtend rustig aangedaan. Nu een internetcafe gevonden vlakbij.

Wij wonen op Kashmirstraat 26.

Smsjes kunnen we goed ontvangen op 0645630523 (Marits mobielnummer is niet mee).

Echt super leuk dat we door allemaal lieve mensen op Schiphol uitgezwaaid zijn!