Hier nog steeds alles goed!
We genieten erg van alles wat we meemaken: op het werk, de weekenden, de zon, de natuur, de mensen.
Wat we ook echt heerlijk vinden is de hangmat. Hier ligt iedereen veel in de hangmat om even uit te rusten en zoals elke Surinamer nemen we tegenwoordig ook de hangmat overal mee naar toe. Maar ook in de tuin is het heerlijk, lekker in de schaduw van de fruitbomen. Lekker even uitrusten van het werk, lezen, schommelen of met de laptop erin gaat ook prima.
Het is zo lekker dat je ook ’s avonds en ’s nachts altijd in zomerkleren kan blijven zitten. Eigenlijk is het alleen koud als het regent. En ondanks dat we midden in de droge tijd zitten, regent het nog wel regelmatig, deze week zelfs superhard. Binnen een paar minuten stonden de straten blank. In de tijd dat we van de tuin naar binnen liepen, was ons huis helemaal ingeregend. We hebben even uitgebreid moeten dweilen. Maar gelukkig zijn de buien hier meestal heftig en kort.
Nog steeds in het weekend er op uit, we hebben nog veel te ontdekken. Hieronder foto’s van onze tripjes.
Weg naar Zee
Vanuit de stad kan je de Weg naar Zee oprijden, als je die weg zo’n 15 minuten afrijdt, kom je bij de zee. Je kan in Suriname op niet zo heel veel plekken bij de zee komen. Hier waait het lekker en er zitten allemaal vogels en moddervissen op het stand. Deze plek is een bedevaartsoord voor Hindoestanen. Er stonden dan ook allemaal vrolijk gekleurde beelden en een Hindoetempel. Op deze plek worden ook Hindoestanen gecremeerd.
Tijdens een stukje rijden op een zandweg, waarvan we dachten dat die ook uitkwam bij de zee, kwamen we zomaar een aapje tegen. Hij bleef zelfs even zitten voor de foto. En even verderop ging een hele familie beestjes de weg over, we weten niet wat het waren: neusaapjes, kleine zwijntjes.
Een huisje onderweg. Regelmatig staan de houten hutjes direct naast enorme kastelen van huizen. Dat blijft bijzonder om te zien.
Overbridge
Een paar weekenden geleden zijn we naar Overbridge geweest. Na een klein half uurtje hobbelen over de bauxietweg ben je er: weer een lekker plekje aan de Surinamerivier. Lekker een dag gezwommen en gerelaxt in de hangmat. Echt grappig om te zien wat de Surinamers allemaal meenemen, uit volgestouwde auto’s komt van alles te voorschijn: hele maaltijden, bbq’s, tenten. Wij vonden al dat we veel mee hadden, maar vergeleken met de Surinamers was het niks.
Santigron
Hieronder wat foto’s van het dorpje Santigron. Een bosnegerdorpje ongeveer drie kwartier rijden van de stad, althans als je goed rijdt. Door een fout op de kaart duurde het minstens dubbel zo lang. Maar goed, toch een leuke extra lange rit. Onderweg zagen we vrouwen lopen met groente en fruit, die lopen dan vanaf hun kostgrondjes naar het dorp. In Santigron wonen de (meeste) mensen in kleine houten hutjes. Ze baden, wassen kleren en hun borden in de rivier. Er is een apart huisje voor de vrouwen in het dorp als ze ongesteld zijn, want dan mogen ze niet in hun eigen huis wonen. Voor het dorp is een poort met palmbladeren, om zo de geesten buiten te houden. En op zondag mochten ze niet met zeep in de rivier, want dan worden de piranha’s boos. Wel bijzonder om te zien hoe ze daar leven, maar sinds kort hebben ze elektriciteit en over niet zo lang ook water.
Het ongesteldheidshuis
De poort om kwade geesten buiten het dorp te houden
Huisje met daarvoor de offerplaats, waar dorpsbewoners offers doen, zoals bier, sterkte drank
Berseba
Afgelopen weekend zijn we een dagje naar Berseba/Republiek geweest, samen met Paulette, de ergotherapie-vrijwilligster. We hebben een kano gehuurd en zijn door een erg mooi gebied gevaren. Soms door het moeras, soms helemaal onder de bomen. Tijdens de toch zijn we nauwelijks een mens tegen gekomen. Wel heel veel vogels, vissen in het water en in het de bossen hoorden we vaak geritsel, maar kwamen er niet achter wat het geritsel was. Na het varen nog even lekker gezwommen in het warme, bruine water.
Werk
Het kan lijken dat we vooral met uitstapjes bezig zijn, maar dat is niet zo. Doordeweeks zijn we elke dag aan het werk. Ook ons werk bevalt ons nog steeds super. Daar maak je ook zoveel mee en ervaar je veel door al de contacten met de Surinamers.
We komen nu ook al een paar maanden rond van ons Surinaamse salaris. We houden zelfs aan het eind van de maand een klein beetje over. Komt misschien ook omdat pinnen aan het eind van de maand hier erg lastig is. Want dan heeft net iedereen zijn salaris gekregen, en dat houdt in dat bijna alle pinautomaten leeg zijn! Vandaag weer een poging gedaan bij een aantal pinautomaten, maar keer op keer leeg. Gelukkig hadden we nog een paar Surinaamse dollars voor wat brood en tandpasta. Morgen opnieuw proberen.
Werk Marit
Het groepje van 3 ergotherapiestudenten die hier hun afstudeerproject deden, is weer naar Nederland. Net voordat ze weggingen hebben zijn we met elkaar lekker uit eten geweest en daarna nog wat drinken.
Op de foto zie je: Marleen (logopedist), Marit, Kirsten, Sterre, Roos (3 afstudeerstudenten), Marieke (ergotherapie-collega) en daaronder nog twee vrienden van de studenten. Jammergenoeg was collega Marinthe net weg, dan had de foto tenminste nog een klein beetje een Surinaams tintje gehad.
De ergotherapie-afdeling ging mee om het tripje van de Vereniging Verder naar een Beroerte te ondersteunen. Dat is een groep mensen die een beroerte heeft gehad, ze komen regelmatig bij elkaar en gaan af en toe op een uitstapje. We gingen een dag naar White Beach met een busje. Na een paar minuten in het busje begon de groep te zingen en regelmatig was er een enorm gelach in het busje. Bij White Beach aangekomen moest iedereen in ons hutje zien te komen. Niet voor iedereen was ca.
Op het werk begint het nu langzamerhand druk te worden. Deze week beginnen de scholen weer, waardoor de meeste ochtenden dan weer gevuld zijn met kinderen van de mytylschool. Daarnaast worden er steeds veel poliklinische patiënten aangemeld. Erg leuk hoor, elke patiënt die je ziet is weer een ander verhaal en probleem, dus elke keer weer interessant. Het blijft boeiend om te horen hoe mensen leven, wonen, omgaan met hun beperkingen, het accepteren en begrijpen of juist helemaal niet, verder willen met hun leven of denken dat ze door hun aandoening niks meer kunnen. Je merkt hier heel sterk dat wanneer iemand een beperking heeft dat alles door de familie wordt gedaan, ondanks dat mensen zelf aangeven dat ze het niet leuk vinden om niks te doen. Vaak ben je hier mensen aan het stimuleren om dingen weer op te pakken en om weer dingen te proberen. Laatst een man tijdens de therapie een boterham laten smeren. Maanden had hij het niet gedaan, het werd altijd gedaan door familie. Het bleek dat hij best met zijn ene hand en een beetje hulp van zijn verlamde hand een boterham kon smeren. Zijn vrouw riep wel drie keer ‘ik wist echt niet dat hij dat zou kunnen’.
Collega Marieke gaat binnenkort een paar weken naar Nederland, daarom natuurlijk ook extra druk voor Marinthe en mij. We hebben dus nu een vrijwillige-ergotherapeut uit Nederland, een vrouw van in de 40. Zij kan ons ondersteunen en wat leuke klussen oppakken.
De binnenplaats van het revalidatiecentrum, bij de groene open deuren is de ergotherapie-afdeling.
Het ergotherapiekantoor
Een deel van de behandelruimte (met onze nieuwe rode stoelen)
De ergotherapie (oefen)keuken
Werk Joep
Sinds deze maand heb ik versterking gekregen bij de Neurologie. 1 September is een nieuwe collega (Mark) begonnen waarmee de samenwerking prima verloopt. Hij is in Nederland opgeleid en heeft daar ook een tijdje als ANIOS neurologie gewerkt. Nu is hij hier met zijn vrouw en 3 kinderen, zijn vader is hier al een bekende neuroloog in een ander ziekenhuis. Het is de bedoeling dat hij hier in opleiding komt tot neuroloog.
Een directe collega is altijd fijn, niet zozeer omdat het werk minder wordt, want dat is niet zo. Maar het is natuurlijk gewoon gezellig, je kunt van elkaar leren, met zijn tweeën kun je meer dingen verbeteren, voor elkaar bijspringen en samen sta je sterk natuurlijk. Dat het werk niet minder is geworden komt omdat er natuurlijk gewoon taken bij gekomen zijn. Wat ik de laatste 2 weken er nu bij doe is 3 dagen poli. Dat doe ik na de visite en de belangrijkste regeldingen van mijn patiënten. Zo zit mijn dag af en toe wel heel vol, maar op de poli-kliniek kom je natuurlijk weer heel veel andere interessante dingen tegen. Er is hier nog erg veel respect voor artsen wat het werk soms makkelijker maakt, omdat mensen vaak wel willen doen wat je adviseert. Probleem hier blijft altijd dat er regelmatig niet de financiële middelen voor zijn om alles ook echt te doen. De MRI-scan die in augustus 2008 geopend is moet altijd geheel door de patiënt zelf betaald worden, een CT-scan is ondanks een geringe vergoeding van verzekering of overheid maar een fractie goedkoper. Een ander nadeel van het "respect" voor artsen is dat mensen vaak heel weinig uit zichzelf vertellen.
De laatste tijd heb ik ook nog gebruik gemaakt van een beetje programmeer ervaring, waardoor de computers op de artsenkamer (zonder internet) ook een functie beginnen te krijgen. Dit in de vorm van een kleine patiënten database.
Verder doe ik en Mark beide 1 week voorwacht per maand, waarbij we 7 dagen 24 uur per dag gebeld kunnen worden en regelmatig in het ziekenhuis moet komen. De voorwacht is voor de SEH (spoed eisende hulp) en acute problemen op de afdelingen. Ook dit is iets wat ik zeker de moeite waard vind om te doen ondanks de soms zeer korte nachtrust.
Voor nu weer genoeg over het werk.
Dokter van der Harst komt terug van zijn werk, tegenwoordig nog maar sporadisch met de fiets...
Voorkant AZP (Academisch Ziekenhuis Paramaribo)
Verpleegflat AZP, waarin de Neurologie afdeling op de 4e verdieping zit
Half oktober komen Femmy, Ariën en Elly. Erg veel zin om alles hier te laten zien, merken dat hun dingen opkijken die wij allang gewoon vinden. En dan natuurlijk ook veel leuke dingen doen!
Brasa uit Suriname van Marit en Joep
